‘Een proef waarmee ouders niet meer via de app Magister de cijfers van hun kind kunnen inzien, is volgens de initiatiefnemers een succes. Leerlingen zijn blij dat ze zelf weer kunnen bepalen wanneer ze een cijfer thuis vertellen.’
(NOS nieuws 27 januari 2025).
Toen ik vanmorgen bezig was met onze maandelijkse nieuwsbrief, en dus met mijn bijdrage, was dit het eerste waar ik aan dacht. Waarom? Wat is het dat mij hierin zo raakt?
Ik denk dat dit bericht mijn gedachten van de afgelopen weken samenvat. Dit relatief simpele voorbeeld van technische vooruitgang (als ouder de cijfers exact volgen), laat beide kanten van opvoeden zien.
Het is als ouder soms fijn om de vorderingen van je kind, vooral het kind waar je zorgen over hebt, op de voet te kunnen volgen. Je kunt dan ingrijpen voordat het helemaal misgaat. Maar… is dat goed voor je kind?
Wim Sonneveld (een van de ‘grote drie cabaretiers’ samen met Toon Hermans en Wim Kan) zei het al in een van zijn conferences: “Een opvoeder is een stakker die in het duister tast”. (Conference ‘De Jongens’)
Ik moet denken aan het artikel van Johannes Visser (‘Hoe ouders micromanagers werden.’ – De Correspondent, 6 januari 2025). Hij verwijst naar de onderwijsfilosoof Gert Biesta die aangeeft dat verantwoordelijkheid leren nemen niet zonder risico is. Wij, ouders en school, kunnen voorwaarden scheppen zodat ons kind/onze leerling daar zelf de verantwoordelijkheid voor kan nemen. En ja, dat geeft risico’s. Risico dat het niet direct lukt, en dat hij/zij het opnieuw moet proberen. Daarvoor is loslaten nodig. En dat is wellicht het moeilijkste van opvoeden.
Dus, mede-stakkers, niet wanhopen. Blijf je ontwikkelen, lees en overdenk wat onderwijsspecialisten en filosofen ons vertellen, bespreek het met elkaar, laat los en vang daarna op, keer op keer. Onze kinderen verdienen het.
Hartelijke groet,
Ineke Munter
Voorzitter Platform-TL